เมื่อครั้งอดีตกาลที่บนภูเขาใกล้กับเมืองศรีเทพ มีฤาษีสองตนนามว่าฤาษีตาไฟและฤาษีตาวัว ทั้งสองเป็นเพื่อนรักกัน โดยฤาษีตาไฟมีลูกศิษย์คนโปรดซึ่งเป็นท้าวพระยาผู้ครองนครศรีเทพ ท้าวพระยาได้ศึกษาศิลปะวิทยาแขนงต่างๆ จากฤาษีตาไฟจนแก่กล้า
ในเช้าวันหนึ่งฤาษีตาไฟได้พาเจ้าผู้ครองนครไปดูบ่อน้ำวิเศษ 2 บ่อภายในถ้ำ บ่อแรกคือบ่อน้ำกรด ถ้าใครตกลงไปแล้วจะตายเหลือแต่ซากกระดูก ส่วนบ่อที่สองนั้นเป็นบ่อน้ำทิพย์ หากใครได้ลงไปชุบตัวก็จะมีผิวกายเป็นสีทอง ใช้ชุบชีวิตได้ เมื่อท้าวพระยาได้ยินเช่นนั้นก็เกิดอาการกังขา ฤาษีตาไฟจึงอาสาทดลองให้ดู และได้กำชับว่าถ้าตนลงไปในบ่อแรกแล้ว ให้นำเอาซากกระดูกของตนไปชุบที่บ่อที่สอง
จากนั้นฤาษีตาไฟก็ได้ลงไปในบ่อแรก ร่างกายก็มอดไหม้เหลือแต่โครงกระดูก เมื่อเจ้าผู้ครองนครได้เห็นดังนั้นก็เกิดอาการตกใจ อีกทั้งคิดคดว่าเมื่อสิ้นอาจารย์ไปแล้วตนย่อมกลายเป็นที่หนึ่งในแผ่นดิน ไม่มีใครสามารถทำอะไรได้ ไม่ต้องหวาดกลัวผู้ใดอีกต่อไป จึงได้หนีกลับเข้าเมืองไม่ทำตามที่ได้ถูกกำชับไว้
กาลต่อมา ฤาษีตาวัวรู้สึกผิดปกติที่ฤาษีตาไฟขาดการติดต่อ เกรงว่าอาจมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น ฤาษีตาวัวจึงเหาะไปที่ถ้ำเคหาของฤาษีตาไฟ เมื่อไม่พบจึงออกค้นหา ณ สถานที่ต่าง ๆ กระทั่งสำรวจลึกลงไปถึงบริเวณบ่อน้ำด้านใน จึงได้เห็นซากกระดูกอยู่ตรงก้นบ่อน้ำกรด เมื่อเห็นดังนั้นจึงรีบนำไปชุบที่บ่อน้ำทิพย์ เมื่อฤาษีตาไฟฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้งจึงได้เล่าความจริงทั้งหมดให้ฤาษีตาวัวฟัง พร้อมทั้งรู้สึกเจ็บแค้นใจที่ลูกศิษย์อันเป็นที่รักของตนคิดทรยศ
จึงได้วางอุบายเสกวัววิเศษตัวหนึ่งขึ้นมา โดยภายในบรรจุพิษร้ายกาจต่าง ๆ และได้ร่ายเวทมนตร์หมายให้เข้าไปอาละวาดในนครศรีเทพ แต่ไม่ก็สามารถเข้าไปได้เนื่องจากท้าวพระยาได้ร่ายคาถาปิดประตูเมืองเอาไว้ วัวอาคมจึงได้แต่วิ่งรอบ ๆ เมืองศรีเทพ พร้อมกับร้องเสียงดังโหยหวนอยู่ถึง 7 วัน 7 คืน จนกระทั่งเสียงได้เงียบสงบลง ท้าวพระยาหลงคิดว่าฤาษีตาไฟได้ยอมแพ้แล้ว จึงรับสั่งให้เปิดประตูเมืองตามปกติ เมื่อประตูเมืองถูกเปิดออก วัวอาคมก็เผยร่างและวิ่งเข้าสู่ใจกลางเมืองศรีเทพ พร้อมด้วยเสียงกรีดร้องดังสนั่นหวันไหวไปทั่ว และทันใดนั้นท้องของวัวอาคมก็ระเบิดแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ พิษร้ายก็ได้กระจายไปทั่วทั้งสารทิศ ชาวเมืองต่างพากันล้มตาย ศรีเทพนครจึงได้กลายเป็นเมืองร้างนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
